Anita zag je als apatisch hoopje pluis in een kennel van het dodingstation in Spanje en voelde meteen aan dat je het daar geen dag langer zou redden. Zwaar verwaarloosd werd je gered. De dierenartsen deden hun best en konden uiteindelijk 1 van je oogjes redden en jou met infusen en dwangvoederen er weer een beetje bovenop laten krabbelen. Een opvanggezin deed ook haar best en zo kwam het dat je na 5 maanden ter adoptie kwam. Maar helaas ook in het asiel terug waar men je gewoon niet de 24 uurs zorg kon bieden die je nodig hebt. Je mocht weg maar enkel als het transport zo kort mogelijk zou zijn en onder supervisie. Zo kwam het dan je mee mocht in een tasje in de cabine op de vlucht van de 2e kans honden. Want een wegtransport was geen optie voor jou. Je bleek nog steeds te mager en kan bijna enkel vloeibaar of heel klein en zacht eten. Dat betekent over de hele dag en liefst ook avond/nacht kleine hapjes toestoppen. Idee was dat je zou aansterken en dat ik je dan met goed gevoel kon uit adopteren. Maar ondanks dat je hier vergeleken Spanje echt goed eet, is het door je slechte hartje te weinig om je te doen aankomen. Je geniet van de wind die door de tuin spannende geurtjes meebrengt. Leert hier de weg te vinden en bent tevreden en lijkt soms heel gelukkig. Je bent een hondje van de dag en ondanks dat ik eigenlijk drie maanden wilden zoeken naar een goed thuis is nu na 2 maanden het gevoel dat we jou niet meer moeten verkassen. Je mag lekker hier blijven en ik ga mijn best doen je gelukkig te maken en goed te verzorgen en veel te knuffelen voor de tijd die je nog gegeven is. Welkom bij de Ranjaclub Omi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.