Je baasje ernstig ziek in het ziekenhuis en jij en Raphael alleen thuis. Dag en nacht. Weken lang. Baasje zou niet meer thuis komen dus Raphael kwam via de stichting hier terug voor herplaatsing. Maar wat zou er met jou gebeuren? Voor jou was geen achtervang. Terug naar het asiel was geen optie maar inslapen als je nog zoveel levensvreugde had? Je kwam lekker mee, geen moment over getwijfeld.
En vandaag ben je 14 jaar geworden. Een mooi moment om je definitief bij de gelukshonden toe te voegen. Hond nummer 200 maar voor mij ben je als Gizmo al heel bijzonder. Ondanks dat je lijf veroudert ben je zo blij en opgewekt. Elke dag heb je weer een stralende lach. Je past hier goed. Je vindt alle honden leuk en gezellig. Je blaft lekker een eind weg, al weet je soms niet meer waarom. Iedere ochtend duik je met een glunderende blik op je eigen privé grasveld en maar rollen. Je danst als ik de riem pak en danst als je je eten krijgt. Je bent speels met speeltjes en kan verder natuurlijk heerlijk slapen. Liefst op een ongelukkige plek want je bent een kei in in de weg liggen maar je ondeugend blik maakt veel goed. Je maakt een tevreden indruk en lijkt je gelukkig op je oude dag helemaal thuis te voelen. Verkassen hoef je niet meer. Gizmo welkom thuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.