Geinig manneke die zichzelf geweldig vond en dat was ie ook. Met zijn grappige apekoppie kreeg hij al snel de naam meneer Nilsson naar het aapje van Pippi Langkous. Gezellig en blij, speels en aanhankelijk maar ook snel tevreden. Als een kleutertje pakte je de vingers van mensen om aandacht. Niet om te bijten maar gewoon omdat je niet goed wist hoe dan wel gedag te zeggen. Je nieuwe baasjes konden daar doorheen kijken en zagen je potentie en wilden het avontuur aan. Aangezien je niet bang van vuurwerk was mocht je aan het einde van het jaar direct mee met je baasjes die na het overlijden van hun geliefde hond zo een leegte voelden met de kerstdagen en blij waren dat je bij hen wilde komen wonen.
